Grupa 33

LUCYNA WAWRZYNEK

Lider Grupy 33

Pierwszy raz na spotkanie „Grupy 33” przyszła w grudniu 2006 roku i od razu wiedziała, że jest to właściwe dla niej miejsce. Od początku związana z rejonem żorskim. Potrafi zainspirować i zmotywować do działania, sama działa z zaangażowaniem, wspiera i służy radą. Jest życzliwa, cierpliwa, opanowana i wytrwała. Potrafi słuchać. W październiku 2019 roku została liderem „Grupy 33”.

e-mail: lider@grupa33.pl

IWONA WYROŚLAK

Zastępca lidera Grupy 33

W „Grupie 33” od 2010 roku. Funkcję zastępcy lidera przyjęła w 2019 roku. Wcześniej odpowiedzialna za osoby nowe w rejonie tyskim. Dobra, ciepła, wrażliwa, pełna empatii, pomocna. Należy do ludzi, których obowiązki kochają, a Ona mimo lęków podejmuje się ich, bo rozumie, że to Pan Bóg je przed Nią stawia. Miłośniczka książek, gór, tańca i … kierownicy. Zawiłości języka polskiego nie mają przed Nią tajemnic.

e-mail: lider@grupa33.pl

AGNIESZKA G.

Odpowiedzialna za Rejon Katowicki

Po uśmiechu ją poznacie. Zazwyczaj roznosi ją energia, szybko mówi, szybko działa, choć ma też swoją introwertyczną stronę. W "Grupie 33" od 2019 roku, odpowiedzialna za rejon katowicki od 2022 roku. Robi, to co lubi najbardziej, czyli ogarnia i organizuje, a bywa że i ze swadą coś poprowadzi i poopowiada.

e-mail: katowice@grupa33.pl

PATRYCJA GĘBCZYK

Odpowiedzialna za Rejon Chorzowski

W „Grupie 33” od 2015 r. Odpowiedzialną za rejon została w 2020 r. Zajmuje się też osobami nowymi. Jej pasje to: muzyka, teatr i czytanie książek. Wolny czas lubi spędzać na łonie przyrody - na górskich szlakach lub spacerując. Swoją grą na skrzypcach ubogaca liturgię i adoracje.

e-mail: chorzow@grupa33.pl

KATARZYNA PIASECKA

Odpowiedzialna za Rejon Tyski

W „Grupie 33” od 2002 roku. Odpowiedzialną została w 2008 roku. Urodzony szef. Dobry szef: słucha, analizuje, zachęca do działania i sama działa, czuwa nad wszystkim, pomaga. Bez Niej fantastyczne wyjazdy i inne przedsięwzięcia rejonu nie doszłyby do skutku. Nie ideał, ale szczery i przyjazny człowiek. Do tego głębokiej wiary i ufności. Kiedy śpi - nie wie nikt.

e-mail: tychy@grupa33.pl

KINGA JONDERKO

Odpowiedzialna za Rejon Rybnicko-Żorski

e-mail: zory@grupa33.pl

MAGDALENA ADAMCZYK

Odpowiedzialna za Rejon Krakowski

W duszpasterstwie osób stanu wolnego "Grupa 33" od początku jego istnienia w Krakowie, tj. od 12 marca 2013 roku. Funkcję odpowiedzialnej pełni od 2016 roku. Czas wolny chętnie spędza na szlakach turystycznych i pielgrzymich.

e-mail: krakow@grupa33.pl

MAGDALENA JARZĄBEK

Odpowiedzialna za Rejon Wrocławski

W „Grupie 33” od jesieni 2018 roku, w 2020 roku została odpowiedzialną za rejon, wcześniej zajmowała się osobami nowymi. Serdeczna, pomocna, otwarta na ludzi. Odpowiedzialna i konkretna, ma Boże światło w oczach. Jest cierpliwa, stara się zrozumieć każdego. Nie boi się nowych wyzwań i wytrwale dąży do celu. Lubi chodzić na pielgrzymki, żeglować po jeziorach i poznawać nowe miejsca. W wolnych chwilach czasem szydełkuje.

e-mail: wroclaw@grupa33.pl

KATARZYNA

Odpowiedzialna za Rejon Warszawski

Pierwsze spotkanie z Grupą 33 we wrześniu 2019 r. zaowocowało Wielką Przygodą. Parafrazując C.S. Lewisa, Katarzyna była „zaskoczona radością”. W 2020 r. podjęła się koordynacji grupy warszawskiej. Lubi być w terenie i szukać by-passów, gdy coś wydaje się niemożliwe. Dziękuje Bogu, że On działa przez to, jaki każdy z nas jest.

e-mail: warszawa@grupa33.pl

DONATA PAWŁOWSKA

Odpowiedzialna za rejon Poznański

W „Grupie 33” od 2021. Odpowiedzialna za rejon od grudnia 2022 r. Radosna, ciepła, empatyczna, dbająca o przyjazną atmosferę. Pracowita i szybka w działaniu. Ładująca wewnętrzne baterie na łonie natury - na górskich szlakach lub w lesie na rowerze. Dbająca o to, by na spotkaniach pachniało domowym ciastem.

e-mail: poznan@grupa33.pl

Ks. WOJCIECH KAMCZYK - Opiekun Rejonu Katowickiego

Święcenia kapłańskie przyjął w 2004 r.

e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Ks. TOMASZ KORYCIORZ - Opiekun Rejonu Chorzowskiego

Święcenia kapłańskie przyjął w 2005 r.

Rezydent w parafii pw. Ścięcia św. Jana Chrzciciela w Rudzie Śląskiej - Goduli, kapelan w Szpitalu Miejskim w Rudzie Śląskiej. Duszpasterz osób, które z powodu biedy i różnorakiej nędzy oddaliły się od Kościoła. Współtwórca programu „Światło w familoku”.

e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Ks. TOMASZ KUSZ - Opiekun Rejonu Tyskiego

Święcenia kapłańskie przyjął w 1998 r.

Proboszcz parafii św. Józefa Robotnika w Katowicach - Józefowcu. Biblista i jednocześnie popularyzator Pisma Świętego min. w Radio eM. Miłośnik Ziemi Świętej i wszelkiego rodzaju pielgrzymek, podczas których nie rozstaje się z aparatem fotograficznym. Wszystkie wydarzenia uwiecznia na zdjęciach.

e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript., telefon: 604 484 833

Ks. JAN ABRAHAMOWICZ - Opiekun Rejonu Krakowskiego

Święcenia kapłańskie przyjął w 1982 r.

Proboszcz parafii pw. Miłosierdzia Bożego w Krakowie. Duszpasterz diecezjalny osób żyjących w niesakramentalnych związkach małżeńskich, grupy „Nadzieja” dla osób opuszczonych przez współmałżonka, samotnych po rozwodzie i w separacji, asystent kościelny „Niedzieli Małopolskiej”. Kocha Pana Boga, ludzi, góry i przyrodę.

Ks. KAMIL ROŻNOWSKI – Opiekun Rejonu Warszawskiego

Święcenia kapłańskie przyjął w 2020 r.

Pochodzi z warszawskiego Bródna. Na swój temat żartuje, parafrazując słowa z Ewangelii: Co może być dobrego z Bródna....? Grupę 33 poznał w 2012 roku, kiedy ks. Tadeusz zakładał ją w Warszawie. Jako słowa do obrazka prymicyjnego wybrał swoje ulubione: „Niech wasza mowa będzie tak-tak, nie-nie, a co nadto jest, od złego pochodzi". Interesuje go przede wszystkim Pan Bóg i to, co z Nim związane. Uwielbia teologię katolicką, a poza tym szeroko rozumiane piękno. Jest organistą i kocha muzykę przede wszystkim organową, poważną i... uwaga... elektroniczną. Fascynują go podróże i co roku stara się zwiedzić kolejny kawałek świata. Lubi języki obce i językoznawstwo.

Ks. prałat STANISŁAW PASZKOWSKI – Opiekun Rejonu Wrocławskiego

Święcenia kapłańskie przyjął w 1972 r.

Jako kleryk wcielony do specjalnej jednostki wojskowej w Bartoszycach, gdzie służył razem z bł. ks. Jerzym Popiełuszką. Po czterech latach wikariatu w Oleśnicy ukończył studia specjalistyczne w Instytucie Studiów nad Rodziną w Łomiankach. Przez ponad czterdzieści lat pełnił posługę archidiecezjalnego duszpasterza rodzin. Od 2022 r. diecezjalny duszpasterz osób stanu wolnego - Grupy 33 w archidiecezji wrocławskiej.

Jako duszpasterstwo powołaniowe jednoczące osoby żyjące w stanie wolnym zapraszamy wszystkich, którzy chcą żyć i pracować dla lepszego świata, a rozeznając wolę Bożą, pragną wcielać ją w życie.

Zapraszamy wszystkie osoby dobrej woli żyjące w stanie wolnym - również poszukujące Boga - do budowania wspólnoty przyjaźni. Jesteśmy otwarci i szukamy kontaktu i współpracy z wszystkimi grupami i ruchami o podobnym charakterze.

• Gdzie i kiedy się spotykamy?

• Dla kogo Grupa 33?

• Dlaczego Grupa 33?

• Jak do nas dołączyć?

Mamy niebywałe szczęście, że ksiądz Tadeusz wymyślił Grupę 33 i jest naszym duszpasterzem. On pokazał wielu z nas, że radość i szczęście w naszym życiu w stanie wolnym są możliwe!

Swoje zafascynowanie Bogiem i człowiekiem rozgłasza w taki sposób, że trudno przejść wobec tego obojętnie. Potrafi zatrzymać się przy każdym człowieku i zainspirować go do pracy nad sobą. Daleko patrzy w przyszłość, ma wiele pomysłów i planów, a do ich realizacji pociąga innych.

Mówi o sobie: „od 70 lat Tadeusz, od 44 lat - ksiądz”. Były duszpasterz akademicki, wicerektor Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w latach 1991-2003, aktualnie diecezjalny rekolekcjonista, moderator powołań. Jeździ na nartach i zbiera znaczki z całego świata z Ojcem Świętym Janem Pawłem II. Ma poczucie humoru, którym zaraża innych.

e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

telefon: 508 922 380

Dlaczego Grupa 33?

„Ustalcie datę narodzin Waszej przyjaźni, aby obchodzić jej rocznice. Możecie wówczas razem wspominać, śmiać się, płakać i marzyć o przyszłości”

Kass P. Dotterweich, John D. Perry

Jednym z podstawowych motywów podjęcia pracy duszpasterskiej wśród osób żyjących w stanie wolnym była i jest RADOŚĆ. Radość bycia razem, radość ze wspólnego odkrywania i realizowania woli Bożej, radość wspólnej modlitwy i celebracji Eucharystii, radość ze spotkaniai wspólnego pielgrzymowania, radość z przeżywaniawe wspólnocie roku liturgicznego, radość z niesienia pomocy potrzebującym, radość ze wspólnego dźwigania krzyża.

Świadomie używam określenia „ludzie żyjący w stanie wolnym”, unikając określenia „samotni”, gdyż tak naprawdę nikt nie jest samotny, chyba jedynie szatan. Oczywiście, istnieje doświadczenie samotności, często jest to doświadczenie subiektywne, często jako wynik decyzji z wyboru, ponieważ tak naprawdę - czy jest ktoś w stanie uciec przed Bogiem?

„W rzeczywistości jest On niedaleko od każdego z nas. Bo w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy”

Dz 17,27n

Każdy z nas jest dzieckiem Bożym i nosi w sobie powołanie do spotkania i zjednoczeniaz Boskim „Ty” oraz do tworzenia wspólnoty, komunii z drugim człowiekiem.

Moment egzystencjalny

Spotkałem osoby w średnim wieku, które zetknęły się lub przeszły podstawową formację, a nawet działały w Duszpasterstwie Akademickim, w Ruchu Światło-Życie, w Ruchu Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym, zetknęły się z Ruchem Focolari lub innymi ruchami kościelnymi; osoby, które były ministrantami lub członkami innych grup katolickich (i, jak twierdzą, wiele im zawdzięczają), a teraz zauważają, że nie mają już swoich kręgów rówieśniczych.  Wielu ich rówieśników pozakładało bowiem rodziny lub weszło do wspólnot kapłańskich czy zakonnych. Rodzą się zatem pytania: co dalej z życiem? Czego Bóg chce ode mnie?

Spotkałem osoby, które zadawały pytania o rekolekcje, nauki stanowe czy wręcz o duszpasterstwo osób żyjących w stanie wolnym. - „Nami się nikt nie zajmuje” - słyszałem nieraz. - „Dla nas nawet nie ma nauk stanowych”. „Czy Kościół nas dostrzega?”.

Spotkałem osoby, które twierdzą, że przespały lub zmarnowały, często nie z własnej winy, swoją wczesną młodość i pytają, czy to można jeszcze naprawić, „nadgonić”? Chcą wiedzieć, jak mają dalej w pełni rozwijać swoją osobowość, jak doświadczać osobistego szczęścia?

Spotkałem osoby, które pragną bardziej świadomie i bardziej aktywnie uczestniczyć w życiu Kościoła. Szukają możliwości, czekają na propozycje...

W naszym społeczeństwie żyje sporo osób w stanie wolnym, zaangażowanych w pracę zawodową, zatroskanych o swoich najbliższych. Mają one specyficzne problemy dotyczące wolnego czasu, spędzania świąt, urlopów, a także problemy związane z rozwojem życia duchowego oraz emocjonalnego.

Moim pragnieniem jest budowanie Królestwa Bożego pośród takich właśnie osób. Chciałbym wraz z nimi tworzyć przestrzeń przyjaźni. Przyjaźń to „miejsce”, gdzie pozostając sobą, stajemy się kimś lepszym.

Moment teologiczny

Jako ludzie żyjący w stanie wolnym osoby te są świadome, że stanowią istotną część Ludu Bożego. Należą do grupy świeckich, którzy są „pełnoprawnymi członkami Kościoła objętymi jego tajemnicą i obdarzonymi specyficznym powołaniem, którego celem w sposób szczególny jest szukanie Królestwa Bożego zajmując się sprawami świeckimi i kierując się nimi po myśli Bożej” (Jan Paweł II, adhortacja apostolska „Christifideles laici”, 9).

Jak każdy człowiek, tak i ci ludzie są powołani do świętości, do pełni życia. Należy jednak stale pamiętać, że spodobało się Bogu zbawiać ludzi nie pojedynczo, ale we wspólnocie. Stąd Grupa 33 stale otwarta jest na dar wspólnoty.

„Ponieważ świeccy, jak wszyscy wierni, wezwani są przez Boga do apostolstwa na mocy chrztu i bierzmowania, dlatego mają obowiązek i prawo, indywidualnie lub zjednoczeni w stowarzyszeniach, starania się, by orędzie zbawienia zostało poznane i przyjęte przez wszystkich ludzi na całej ziemi”

KKK 900

Są takie miejsca, gdzie jedynie przez nich inni ludzie mogą usłyszeć Ewangelię i poznać Chrystusa. Dlatego też jako Grupa 33, chcemy podejmować inicjatywy, w których chodziłoby o poszukiwaniei odkrywanie sposobów, by rzeczywistości społeczne, polityczne i ekonomiczne przeniknąć wymaganiami nauki i życia chrześcijańskiego.

Taka inicjatywa jest zwyczajnym elementem życia Kościoła - wierni świeccy zajmują miejsce w pierwszych szeregach Kościoła. Dla nich Kościół stanowi życiową zasadę społeczności ludzkiej. Dlatego to oni i przede wszystkim oni powinni uświadamiać sobie coraz wyraźniej nie tylko to, że należą do Kościoła, ale że sami są Kościołem, to znaczy wspólnotą wiernych żyjących na ziemi pod jednym przewodnictwem papieża oraz biskupów pozostających z nim w łączności. Oni są Kościołem (por. KKK 899).

Świeccy uczestniczą w potrójnej misji Jezusa Chrystusa: kapłańskiej, prorockiej i królewskiej.

1. Uczestnictwo świeckich w misji kapłańskiej Chrystusa

Świeccy, jako poświęceni Chrystusowi i namaszczeni Duchem Świętym, uczestniczą w kapłańskiej misji Chrystusa. Celem tej funkcji jest uświęcenie. Do istoty kapłaństwa należy składanie ofiary. W czasie Eucharystii każdy wierny składa Bogu duchowe ofiary. Należą do nich wszystkie dobre uczynki, modlitwy i apostolskie przedsięwzięcia, codzienna praca, wypoczynek ducha i ciała, jeśli odbywają się w Duchu,a nawet utrapienia życia, jeśli cierpliwie są znoszone. Ofiarą jest też realizowanie słów Jezusa wypowiedzianych w Ogrójcu do Ojca: „Nie moja, ale Twoja wola niech się stanie” (Łk 22, 42).

2. Uczestnictwo świeckich w misji prorockiej Chrystusa

Funkcja prorocka, inaczej nauczycielska - to dawanie świadectwa słowem i czynem. Chodzi o działania apostolskie w środowiskach pracy, w środowiskach rodzinnych i parafialnych. Apostolstwo nie polega jednak na samym tylko świadectwie życia, ale także na szukaniu okazji głoszenia Chrystusa również słowem, bądź to niewierzącym, bądź... wierzącym. Szczególną formą dawania świadectwa jest życie Słowem Życia.

3. Uczestnictwo świeckich w misji królewskiej Chrystusa

Królewska misja to funkcja pasterska. Królować znaczy służyć. Chrześcijańska królewskość - to przede wszystkim duchowa walka z grzechami. „Ten, kto utrzymuje w karności swoje ciało i kieruje swoją duszą, nie pozwalając, by była ona niepokojona namiętnościami, jest panem siebie; słusznie może być nazwany królem, ponieważ umie panować nad samym sobą; jest wolny i niezależny oraz nie poddaje się w niewolę grzechu” (KKK 908). Uczestnictwo w misji królewskiej Chrystusa oznacza także dar z siebie. Nikt z członków Kościoła nie może być bierny. Każdy powinien służyć według daru, charyzmatu, jaki otrzymał dla dobra wspólnego; świeccy nie tylko we wspólnocie kościelnej, ale i w świecie.

Moment realizacyjny

Niezbywalna godność każdego człowieka ma swoje źródła w akcie stworzenia na obraz i podobieństwo Boże. Każdy człowiek, również żyjący w stanie wolnym, powołany jest do miłości. Człowiek nie może zrealizować siebie w pełni inaczej, jak tylko przez bezinteresowny dar z samego siebie.

Nikt też nie może zastąpić człowieka w jego jedynym niepowtarzalnym sposobie umiłowania Boga i człowieka. Każda ludzka osoba kocha w jedyny, niepowtarzalny sposób i dlatego Bóg pragnie jej dla siebie samego.  Słowa Jezusa: „Pójdź za Mną” (Mk 2,14) skierowane są do każdego człowieka. Są to słowa nie tylko dotyczące powołania, każdego chrześcijańskiego powołania, lecz jest to słowo-klucz odnoszące się do każdej ludzkiej sytuacji, każdego życiowego problemu. W tym wezwaniu Jezusa zawarte jest światło potrzebne do znalezienia odpowiedzi na najbardziej podstawowe pytania, jakie człowiek stawia sobie, pielgrzymując po tym świecie.

W słowach „pójdź za Mną” zawiera się nadzieja, która zawieść nie może, bo w Chrystusie jest pokładana. Jezusowe „pójdź za Mną” to światło wskazujące drogę wyjścia z każdej, najbardziej nawet pogmatwanej sytuacji, po ludzku bez wyjścia. Owo „pójdź za Mną” niezawodnie prowadzi do pełni życia, do życia obfitego, do Domu Ojca. Uczy kultury miłości, pomaga w znoszeniu cierpień, wyzwala z poczucia samotności.

Na drodze Chrystusowego „pójdź za Mną” człowiek najpełniej odpowiada Bogu na Jego nieskończoną miłość.

„Bóg jest miłością. W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy. Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował, to i my winniśmy się wzajemnie miłować. Jeśliby ktoś mówił: «Miłuję Boga», a brata swego nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. Takie zaś mamy od Niego przykazanie, aby ten, kto miłuje Boga, miłował też i brata swego”

1 J 4,8.10n.19-21

Miłość zawarta w nowym przykazaniu Jezusa i na Jego wzór - „tak jak Ja was umiłowałem” - powinna być podstawową zasadą naszych relacji. Nie ma miłości bez wolności.  Stąd chcemy żyć w wolności dzieci Bożych. Ku tej wolności wyswobodził nas Chrystus (por. Ga 5,1). Wolność jest nam dana i zadana. U podstaw wolności stoi prawda. Jezus powiedział do swoich uczniów: „Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (J 8,32). Chcemy żyć w prawdzie, aby nasze „tak” było „tak”, a „nie” - „nie”. Chcemy żyć w prawdzie, kierując się Słowem Bożym, które jest dla nas Słowem Życia. „Trzeba bardziej słuchać Boga aniżeli ludzi” (Dz 5,29). Prawda wyzwala po to, by w wolności miłować. Miłość jest największa (por. 1 Kor 13,13), ale nie jest kresem. Owocem miłości jest jedność, stąd największe pragnienie Jezusa wyrażone zostało w Wieczerniku słowami modlitwy: „Ojcze spraw, aby byli jedno” (J 17,22). Chcemy zatem realizować w naszym życiu następujący ciąg wartości:

PRAWDA - WOLNOŚĆ - MIŁOŚĆ - JEDNOŚĆ

zachowując podstawową hierarchię wartości:

BÓG - CZŁOWIEK - RZECZY

Spotkania z osobami żyjącymi w stanie wolnym w Archidiecezji Katowickiej datują się od 1994 roku. Były one odpowiedzią na potrzeby tych osób, które nie zawarły sakramentalnego związku małżeńskiego, a które chciały kontynuować swoją formację chrześcijańską. W centrum spotkania była zawsze Eucharystia i Słowo Boże. Co roku odbywają się rekolekcje, pielgrzymki, wspólne przeżywanie Sylwestra. Część osób, które poznały się w Grupie, zawarła sakramentalny związek małżeński. Niektóre osoby wstąpiły do świeckich zakonów lub instytutów życia konsekrowanego, jeszcze inne konsekrowały swoje życie jako osoby świeckie. Ci, którzy nadal się spotykają, określają się jako Grupa 33. Nazwa pochodzi od liczby lat ziemskiego życia Jezusa Chrystusa (tyle jest też wezwań w Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa).

Apel

Jako duszpasterstwo powołaniowe jednoczące osoby żyjące w stanie wolnym zapraszamy wszystkich, którzy chcą żyć i pracować dla lepszego świata, a rozeznając wolę Bożą, pragną wcielać ją w życie. Zapraszamy wszystkie osoby dobrej woli żyjące w stanie wolnym - również poszukujące Boga - do budowania wspólnoty przyjaźni. Jesteśmy otwarci i szukamy kontaktu i współpracy z wszystkimi grupami i ruchamio podobnym charakterze.

„Kiedy stoisz na ramionach przyjaciela, więcej widzisz. Kiedy stoicie wsparci o siebie plecami, strach nie ma takich wielkich oczu. Kiedy ciężar dźwigacie razem, staje się on lżejszy. A kiedy razem spoglądacie w górę, wspaniałość nieba zapiera dech w piersiach”.

Ks. Tadeusz Czakański - Duszpasterz Grupy 33

Grupa 33 gromadzi osoby stanu wolnego (panny i kawalerów) w różnym wieku, które nie wstąpiły w związki małżeńskie. Przedział wiekowy osób należących do naszej grupy jest duży, ale przecież wszyscy jesteśmy młodzi. Bo - jak mówił Jan Paweł II - istnieje młodość w Bogu, pomimo nieuniknionego upływu lat, pomimo starości i śmierci. Nie jest ważna liczba lat faktycznie przeżytych, ale Jezus Chrystus, który mówi: „Jam jest zmartwychwstanie i życie”.

Nazwa grupy pochodzi od liczby lat ziemskiego życia Jezusa Chrystusa (tyle jest też wezwań w Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa).

„Życie jest piękne i warto je pięknie przeżyć z Jezusem”
hasło „Grupy 33”. Pięknie to znaczy z Bogiem i w komunii z drugim człowiekiem. Bo spodobało się Bogu zbawić człowieka nie pojedynczo, lecz we wspólnocie (por. „Gaudium et spes”, nr 32).

Z doświadczenia osób będących w Grupie wiemy, że nasze życie w stanie wolnym najczęściej nie jest z wyboru. Po prostu, tak się poukładało, lata mijały, a my nie założyliśmy rodzin. Istotne jest, co my z tym stanem wolnym zrobimy? Czy go zaakceptujemy? Czy potrafimy go wykorzystać, potraktować jako dar?

Grupa 33 jest propozycją dla osób, które pragną bliżej przyjrzeć się swojemu życiu. Po co żyjesz? Jaki jest sens Twojego życia? Czy jesteś szczęśliwy? Od Ciebie zależy, czy potrafisz cieszyć się życiem, drugim człowiekiem i być dla kogoś. W naszej grupie wspieramy się obecnością, rozmową, radą, pomocą materialną i duchową. Mamy różne talenty i umiejętności, którymi służymy sobie nawzajem. Jesteśmy otwarci - świadczymy też pomoc innym osobom potrzebującym. Ta nasza obecność i wspólna praca buduje między nami więzi.

Jesteśmy powołani do szczęścia, czyli zjednoczenia z Bogiem na drodze miłości. Nasze bycie w Grupie jest rozeznawaniem właśnie tego powołania. A to jest konieczne, bo każdy z nas jest niepowtarzalny i nie ma dwóch tych samych dróg do Boga; jeśli sam nie nazwiesz swego szczęścia, może się okazać, że ominiesz to, co naprawdę jest najważniejsze w życiu.

Odkrywanie swojego powołania nie jest wcale łatwe. Dlatego wspieramy się nawzajem w naszych poszukiwaniach, a szczególną pomocą służy nam ks. Tadeusz Czakański - nasz duszpasterz. Każde nasze spotkanie (a ma ono miejsce dwa razy w miesiącu) rozpoczynamy Eucharystią, z niej czerpiemy siły do życia. Wykłady, które odbywają się po Mszy świętej pogłębiają naszą wiedzę i więź z Bogiem.

Ponadto spotykamy się dodatkowo raz w miesiącu w mniejszych grupach, rozważamy „Słowo Pana” (jedno zdanie z Pisma Świętego opatrzone komentarzem przygotowanym przez małą grupę) i dzielimy się naszym przeżywaniem Słowa w codzienności. Rekolekcje i pielgrzymki są dodatkowymi możliwościami pogłębienia życia duchowego.

Ale to nie wszystko. Z czasem stajemy się sobie bardziej bliscy. Chętnie razem chodzimy po górach, jeździmy na nartach, organizujemy wycieczki rowerowe, spędzamy razem wakacje, Sylwestra, odwiedzamy się, chodzimy do kina, na basen, na grzyby... Każdy może znaleźć coś dla siebie. Tak naprawdę kim jesteśmy, dowiesz się tylko wówczas, gdy przyjdziesz na spotkanie.

Serdecznie zapraszamy!

Pisali o nas:

Duszpasterstwo osób stanu wolnego w archidiecezji katowickiej ma swoje korzenie w XIII dokumencie I Synodu Diecezji Katowickiej pt. „Duszpasterska problematyka osób samotnych” (1975).

Pierwsze próby zorganizowania duszpasterstwa rozpoczął ks. Tadeusz Czakański prawie dwadzieścia lat po Synodzie. Zaproponował wtedy 11 osobom stanu wolnego, głównie absolwentom Duszpasterstwa Akademickiego, wspólny wyjazd wakacyjny do jednej z podparyskich parafii. Po powrocie postanowiono rozpocząć regularne spotkania duszpasterskie, których fundamentem była Eucharystia i Słowo Boże. Był to rok 1994.

Grupa powiększała się o znajomych zapraszanych przez stałych uczestników i od lutego 1995 roku w spotkaniach uczestniczyło już około 25 osób. Spotkania rozpoczynano Mszą św. sprawowaną w kaplicy Duszpasterstwa Akademickiego przy ul. Wita Stwosza w Katowicach. Ponadto uczestnicy Grupy sami przygotowywali rozważania, które były wstępem do ożywionej dyskusji.

Z czasem przyjęła się nazwa „Grupa 33” - od liczby lat ziemskiego życia Jezusa Chrystusa. Tyle też jest wezwań w Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa.

W 1996 roku, gdy Grupa liczyła już blisko 70 członków, „przeprowadziła się” do domu parafialnego przy kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach. Wtedy też zaczęto świętowanie urodzin i dzielenie się własnymi doświadczeniami, związanymi z tematyką kręgu biblijnego. Zapraszano też osoby świeckie, duchowne, konsekrowane, ludzi świata nauki, kultury, życia społecznego, które prowadziły wykłady. W tym czasie zaczęły tworzyć się małe około 10-osobowe grupy, które spotykały się w mieszkaniach, by rozważać „Słowo Życia” - fragment Pisma Świętego opatrzonego komentarzem Chiary Lubich.

Następna „przeprowadzka” Grupy nastąpiła w 2002 roku do domu parafialnego przy kościele Niepokalanego Poczęcia NMP w Katowicach. Formuła spotkań pozostała bez zmian.

W 2008 roku po raz kolejny zmieniono miejsce spotkań, gdyż znacznie wzrosła liczba uczestników. Powodem wzrostu była ewangelizacja w parafiach śląskich. Ksiądz Tadeusz głosił nauki rekolekcyjne, a po Mszy św. organizował spotkania dla osób stanu wolnego. Zapraszał też panny i kawalerów listownie, telefonicznie, drogą mailową, ponadto organizował wycieczki, spotkania wakacyjne.

Od tego czasu (a właściwie od 2006 roku) każdy, kto chce włączyć się czynnie w życie duszpasterstwa osób stanu wolnego, po okresie uczęszczania na spotkania grupy wstępnej podejmuje decyzje wyjazdu na rekolekcje ewangelizacyjne. Po ich przeżyciu staje się członkiem małej grupy i uczestniczy w trzech spotkaniach w miesiącu. I tak wszyscy członkowie Grupy 33 spotykają się w każdy pierwszy wtorek miesiąca w Krypcie Katedry Chrystusa Króla w Katowicach. Centralnym punktem spotkania jest Eucharystia sprawowana o godz. 19.00. Po niej następuje wykład, nawiązujący do fragmentu z Pisma św., który został wybrany na dany miesiąc jako „Słowo Pana”. Przed Eucharystią, od godz. 18.15, można uczestniczyć w cichej adoracji Najświętszego Sakramentu. Całe spotkanie kończy się Apelem Jasnogórskim.

Drugie spotkanie w miesiącu odbywa się w rejonach (Katowice, Chorzów, Tychy, Żory, Kraków). Rozpoczyna się Mszą św. odprawianą w intencji solenizantów z danego miesiąca. Po Eucharystii są spotkania w kręgach, a potem świętowanie urodzin. Członkowie Grupy 33 z rejonu katowickiego spotykają się w domu parafialnym przy parafii Niepokalanego Poczęcia NMP, grupa z rejonu chorzowskiego - w domu parafialnym przy parafii św. Jadwigi, członkowie rejonu tyskiego spotykają się przy parafii bł. Karoliny, a grupa z rejonu żorskiego - przy parafii Miłosierdzia Bożego.

Trzecie spotkanie to dzielenie się doświadczeniami życia ,,Słowem Pana”, do którego komentarz redagują uczestnicy poszczególnych małych grup. Spotykania odbywają w domach lub salkach parafialnych w grupach 8-12 osobowych. Małe grupy pracują też nad własnym charyzmatem, podejmują odpowiedzialność za przygotowanie liturgii, akcji charytatywnych czy też wydarzeń rekreacyjnych.

Po rekolekcjach ewangelizacyjnych w 2013 roku powstała Grupa 33 w Krakowie. Członkowie rejonu krakowskiego spotykają się w sali św. Jana Pawła II przy parafii Miłosierdzia Bożego na Wzgórzach Krzesławickich.

Początki powstania grupy wrocławskiej to październik 2015 rok, kiedy to ks. Tadeusz pierwszy raz przyjechał do Wrocławia na spotkanie z osobami stanu wolnego. Spotkania odbywają się tam raz w miesiącu w Centrum Duszpasterskim Archidiecezji Wrocławskiej i w kościele św. Piotra i Pawła.

Podejmowane są też próby założenia takich duszpasterstw w Warszawie przy katedrze św. Floriana na Pradze, a także w Poznaniu przy kościele św. Stanisława Kostki.

Od początku istnienia Grupy 33 formacja uczestników przebiega na czterech płaszczyznach: ludzkiej, intelektualnej, duchowej i społecznej, a całość działalności reguluje Karta Grupy 33. Istotnym  elementem formacji są spotkania i rekolekcje. Obecnie co roku odbywają się rekolekcje wielkopostne, a w okresie letnim ukierunkowane na pracę w małych grupach. Jesienią organizowane są dni skupienia. Na przełomie kwietnia i maja prowadzone są rekolekcje ewangelizacyjne dla osób wstępujących do Grupy 33.

Grupa 33 organizowała i organizuje dla swoich członków pielgrzymki - do Rzymu,  Ziemi Świętej, Wilna, Fatimy. Co roku latem Szlakiem Orlich Gniazd wyrusza piesza pielgrzymka na Jasną Górę. Od samego początku powstania Grupy jej uczestnicy wspólne spędzają wolny czas chodząc po górach, zwiedzając ciekawe miejsca, biorąc udział w wypadach na narty, wycieczkach rowerowych, wyjściach do kina, grillach. Spędzają również razem Sylwestra witając Nowy Rok Mszą św. Jest to czas refleksji, modlitwy i zabawy. Wszystko to ma prowadzić do najważniejszego celu jakim jest ZBAWIENIE.

Karta „Grupy 33” - Duszpasterstwa osób żyjących w stanie wolnym

 KARTA GRUPY 33

POBIERZ KARTĘ GRUPY 33 (PDF)

1. Uwagi wstępne
2. Charakter Grupy i jej duchowość
3. Ustrój Grupy
4. Małe grupy
5. Rejony
6. Łącznicy
7. Osoby odpowiedzialne za rejony
8. Lider Grupy
9. Opiekun Grupy
10. Uwagi końcowe

Załącznik nr 1: Zasady przebiegu spotkań w małych grupach
Załącznik nr 2: Zasady dzielenia się w małych grupach

I. Uwagi wstępne

1. Duszpasterstwo osób żyjących w stanie wolnym - o nazwie „Grupa 33” - działa na terenie Archidiecezji Katowickiej na mocy dekretu księdza arcybiskupa Damiana Zimonia. Opiekunem Grupy jest ks. Tadeusz Czakański.
2. „Grupa 33” jest wspólnotą laikatu. Skupia osoby świeckie żyjące w stanie wolnym (w sensie nauki Kościoła rzymskokatolickiego), które dotychczas nie wstąpiły w związki małżeńskie. Nazwa „Grupa 33” pochodzi od liczby lat ziemskiego życia Jezusa.
3. Członkowie „Grupy 33” na mocy chrztu świętego uczestniczą w potrójnej misji Chrystusa: kapłańskiej (uświęcenie), prorockiej (dawanie świadectwa) i królewskiej (służba).
4. Podstawowym celem członków „Grupy 33” jest dążenie do świętości i urzeczywistnianie wspólnoty eklezjalnej w parafiach w środowisku osób żyjących w stanie wolnym. Uczestnictwo w życiu „Grupy 33” jest dla jej członków umocnieniem na tej drodze i pomocą w rozeznaniu życiowego powołania i jego realizacji zgodnie z wolą Bożą. Członkowie Grupy ciągle uczą się żyć Ewangelią, służyć Bogu i ludziom zgodnie z otrzymanymi charyzmatami, starają się budować Królestwo Boże już tu na ziemi.
5. Stałym miejscem spotkań „Grupy 33” jest Kościół Akademicki w krypcie katedry Chrystusa Króla w Katowicach.

II. Charakter Grupy i jej duchowość

1. „Grupa 33” ma charakter ewangelizacyjny. Chcemy iść do domu Ojca za Chrystusem Panem i Zbawcą, otwierając się na działanie Ducha Świętego. Powierzamy się Bogu przez Serce Niepokalanej, pragnąc jak Ona całym swoim życiem przyczyniać się do budowania Królestwa Bożego na ziemi.
2. Duchowość Grupy oparta jest na duchowości komunii wskazanej przez Ojca Świętego Jana Pawła II w liście apostolskim „Novo millennio ineunte”.
3. Pragniemy z pomocą Ducha Świętego przyjmować dar wspólnoty i nią się stawać. Jesteśmy gotowi przyjmować wszystkie dary i charyzmaty Ducha Świętego, rozeznawać je, uczyć się korzystania z nich oraz posługiwać nimi dla budowania naszej Grupy oraz całego Kościoła (por. 1 Kor 12-14).
4. Duch chrześcijański to duch miłości. Świadomi współodpowiedzialności za Grupę, chętnie podejmujemy służbę wobec sióstr i braci. Służąc sobie nawzajem, doskonalimy się w pokorze i miłości bliźniego. Otaczamy szczególną opieką tych spośród nas, którzy są dotknięci chorobą lub jakimkolwiek cierpieniem, również ubóstwem.
5. Duch chrześcijański to duch misyjny, stąd angażujemy się w działalność misyjną Kościoła. Świadomi Bożego prowadzenia, prosimy Ducha Świętego, by nas oświecał i pobudzał do odważnego dawania świadectwa o Jezusie słowem i czynem wszędzie tam, gdzie jesteśmy obecni.
6. Duch chrześcijański to duch jedności, dlatego szukamy możliwej jedności między sobą, jedności z innymi chrześcijanami oraz z wyznawcami innych religii, a także z osobami o przekonaniach niereligijnych.
7. Głównym źródłem rozwoju Grupy i centrum jej życia jest wspólnie sprawowana Eucharystia i wspólna adoracja Najświętszego Sakramentu. Przykładamy wielką wagę do modlitwy liturgicznej Kościoła i staramy się korzystać z jej bogactwa w łączności z całą wspólnotą Ludu Bożego.
8. Realizujemy cztery podstawowe warunki rozwoju życia duchowego, jakimi są: modlitwa, Słowo Boże, sakramenty i wspólnota. Szczególnie pamiętamy w modlitwie o sobie nawzajem i o dziele „Grupy 33”. Ogarniamy stałą modlitwą wszystkich, którzy kiedykolwiek uczestniczyli w naszych spotkaniach. Zachowujemy też w pamięci zmarłych członków Grupy.

III. Ustrój Grupy

1. 1. Uczestnicy „Grupy 33” szanują wolność sióstr i braci w ich zaangażowaniu w wierze. Są otwarci na każdego, kto żyje w stanie wolnym (w sensie nauki Kościoła rzymskokatolickiego) i dotychczas nie wstąpił w związek małżeński.
2. „Grupę 33” tworzą około 10-osobowe zespoły zwane małymi grupami, którym przewodniczą dwaj łącznicy.
3. 1. Każda z małych grup należy do jednego z rejonów (obecnie cztery: Katowice, Chorzów, Tychy, Żory), które prowadzą osoby odpowiedzialne za rejon.
4. Każdy z członków „Grupy 33” uczestniczy w trzech spotkaniach w miesiącu:
   1. spotkaniu małej grupy;
   2. spotkaniu rejonu;
   3. spotkaniu wszystkich członków „Grupy 33”.
5. Spotkania mają za zadanie formację członków „Grupy 33”, w szczególności w następujących wymiarach:
   1. formacja duchowa - spotkania małej grupy;
   2. formacja ludzka - spotkania rejonu;
   3. formacja intelektualna - spotkania wszystkich członków „Grupy 33”.
6. Raz w roku, w okresie wakacyjnym, wszyscy członkowie „Grupy 33” przeżywają wspólne rekolekcje formacyjne, które są najważniejszym spotkaniem całej „Grupy 33”. Organizowane są również dni skupienia i rekolekcje w ciągu roku.
7. Każdy, kto chce należeć do „Grupy 33”, po okresie wstępnym (grupa początkująca) i przeżyciu rekolekcji ewangelizacyjnych powinien zostać członkiem małej grupy.
8. Członkowie „Grupy 33” aktywnie uczestniczą w życiu Grupy. Wyrazem tego zaangażowania jest modlitwa za Grupę, obecność na spotkaniach, uczestnictwo we wspólnych rekolekcjach, troska o potrzeby duchowe i materialne członków Grupy, podejmowanie zadań i posług w Grupie oraz zaangażowanie w jej dzieła.
9. „Grupę 33” animuje zespół osób odpowiedzialnych za rejony oraz łączników na czele z liderem i jego zastępcą pod kierunkiem Księdza Opiekuna wyznaczonego przez biskupa.
10. Członkowie „Grupy 33” dążą do tego, aby za zgodą miejscowych księży proboszczów powstawały parafialne grupy osób żyjących w stanie wolnym.

IV. Małe grupy

1. „Grupa 33”, aby jak najpełniej realizować swoje cele, oparta jest na małych grupach, tworzonych przez około 10 osób, prowadzonych przez dwóch łączników każda.
2. Małe grupy współdziałają ze sobą, starają się wzajemnie siebie poznawać i sobie służyć.
3. Członkowie małych grup są zobowiązani do uczestnictwa w trzech spotkaniach w miesiącu: małej grupy, rejonu i całej Grupy, a także do uczestnictwa we wspólnych rekolekcjach formacyjnych „Grupy 33”. Każda mała grupa ustala swoje własne terminy i miejsce spotkań.
4. Spotkania małych grup powinny odbywać się zgodne z zasadami określonymi w załączniku nr 1 do Karty „Grupy 33”.
5. Pod koniec miesiąca każdy członek małej grupy otrzymuje „Słowo Pana” - jedno zdanie z Pisma Świętego opatrzone komentarzem przygotowanym przez jedną z małych grup - i stara się nim żyć przez kolejny miesiąc. Na spotkaniu małej grupy jej członkowie w formie osobistych świadectw dzielą się przeżywaniem Słowa Pana w danym miesiącu zgodnie z zasadami określonymi w załączniku nr 2 do Karty „Grupy 33”.
6. Członkowie małych grup przygotowują wspólną liturgię Mszy św. (komentarze, czytania, śpiew psalmów, modlitwę wiernych, procesję z darami) zgodnie z ustalonym harmonogramem.
7. Członkowie małych grup powinni:
   1. aktywnie uczestniczyć w spotkaniach, a w razie niemożności przybycia powinni wcześniej poinformować o tym łącznika;
   2. modlić się za siebie i za całą Grupę;
   3. pogłębiać więź z Bogiem i ze sobą nawzajem;
   4. troszczyć się o jedność w grupie;
   5. pomagać sobie wzajemnie - szczególnie w trudnych sytuacjach życiowych;
   6. podejmować i uczestniczyć w zadaniach realizowanych przez małą grupę;
   7. szanować osoby prowadzące grupę i podporządkowywać się im w sprawach dotyczących życia Grupy.

V. Rejony

1. 1. W trosce o budowanie lepszych relacji osobowych, „Grupa 33” podzielona jest na rejony (obecnie cztery: Katowice, Chorzów, Tychy, Żory), które prowadzą osoby odpowiedzialne za rejon. Istnieją też grupy duszpasterstwa osób stanu wolnego w Krakowie i Wrocławiu, oraz początkujące w Poznaniu i Warszawie.
2. Każda z małych grup należy do jednego z rejonów.
3. Osoby należące do danego rejonu spotykają się raz w miesiącu zgodnie z ustalonym harmonogramem. Spotkanie rozpoczyna się Eucharystią, po której jest czas na wzajemne poznanie się i bycie razem.
4. Członkowie rejonu są odpowiedzialni za przygotowanie spotkań rejonu. Formuła spotkań i podział zadań jest ustalana indywidualnie dla danego rejonu przez osobę odpowiedzialną za rejon w porozumieniu z łącznikami małych grup należących do danego rejonu.
5. Każdy z rejonów przygotowuje wydarzenia organizowane w „Grupie 33” wyszczególnione w programie rocznym „Grupy 33”.

VI. Łącznicy

1. Łącznicy prowadzą małe grupy, podejmują za nie odpowiedzialność i reprezentują je wobec całej Grupy i wobec osób odpowiedzialnych za Grupę. Łącznicy są animatorami duchowymi i organizacyjnymi „Grupy 33”, a w szczególności swojej małej grupy.
2. Sprawowanie funkcji łącznika jest służbą wobec Grupy i darem dla wszystkich jej członków.
3. Łącznicy aktywnie uczestniczą we wszystkich spotkaniach „Grupy 33” oraz w spotkaniach łączników. Spotkania osób odpowiedzialnych za rejony i wszystkich łączników odbywają się dwa w roku. Spotkania łączników danego rejonu są ustalane przez osobę odpowiedzialną za rejon. Swoją nieobecność na spotkaniach zgłaszają osobom odpowiedzialnym za rejony.
4. Łącznicy zachowują łączność między Księdzem Opiekunem, liderem, osobą odpowiedzialną za rejon a małą grupą. Przekazują ustalenia i informacje dotyczące „Grupy 33” oraz inne propozycje i uwagi. Informują Księdza Opiekuna lub osobę odpowiedzialną za rejon o ewentualnych problemach dotyczących małej grupy.
5. Łącznicy troszczą się o pogłębienie więzi i jedności wśród łączników i między członkami „Grupy 33”, są wrażliwi na problemy i potrzeby Grupy. Starają się łagodzić i rozwiązywać ewentualne konflikty.
6. W stosunku do członków swojej małej grupy łącznicy:
   1. modlą się za nich;
   2. czuwają nad przebiegiem spotkań małej grupy, a w szczególności nad dzieleniem się Słowem Pana;
   3. przyczyniają się do pogłębienia więzi, do tworzenia atmosfery opartej na wzajemnym zaufaniu i odpowiedzialności za siebie nawzajem;
   4. uważnie słuchają i otwarcie rozmawiają także o problemach (starają się pomóc je rozwiązać);
   5. wykazują szczególną troskę o chorych i przeżywających trudności życiowe;
   6. są otwarci na propozycje i uwagi innych.
7. Łączników w liczbie dwóch wybierają co roku członkowie małej grupy, a wybór zatwierdza Ksiądz Opiekun. Termin ostateczny wyboru łączników podaje co roku Ksiądz Opiekun w porozumieniu z Liderem i osobami odpowiedzialnymi za rejony.

VII. Osoby odpowiedzialne za rejony

1. Osoby odpowiedzialne za rejony są reprezentantami Księdza Opiekuna i Lidera „Grupy 33” - prowadzą poszczególne rejony. Jednocześnie są animatorami duchowymi i organizacyjnymi „Grupy 33”.
2. Sprawowanie tej funkcji jest służbą wobec Grupy i darem dla wszystkich jej członków.
3. Osoby odpowiedzialne za rejony troszczą się o życie rejonu, czuwają nad organizacją spotkań w rejonie oraz przygotowaniem wydarzeń organizowanych w „Grupie 33”, za które odpowiedzialny jest dany rejon.
4. Osoby odpowiedzialne za rejony współpracują z łącznikami małych grup danego rejonu, interesują się życiem małych grup; w przypadku zaistniałych problemów starają się je rozwiązać w porozumieniu z Księdzem Opiekunem i Liderem „Grupy 33”.
5. Osoby odpowiedzialne za rejony organizują spotkania łączników małych grup danego rejonu, w czasie których poruszane są sprawy rejonu i małych grup.
6. Osoby odpowiedzialne za rejony spotykają się z Liderem, jego zastępcą oraz Księdzem Opiekunem w celu omówienia spraw dotyczących rejonów oraz całej „Grupy 33”. Ustalają roczny program spotkań i wydarzeń organizowanych w „Grupie 33”.
7. Osoby odpowiedzialne za rejony wyznacza Ksiądz Opiekun na okres dwóch lat. Osoba odpowiedzialna za rejon może wybrać swojego zastępcę, którego zatwierdza Ksiądz Opiekun.

VIII. Lider Grupy

1. Lider wraz z zastępcą są najbliższymi współpracownikami Księdza Opiekuna „Grupy 33”. Lider reprezentuje Grupę, a szczególnie osoby odpowiedzialne za rejony i łączników małych grup wobec Księdza Opiekuna. Autorytet jego opiera się na służbie (byciu dla drugich) i jest wspierany osobą Księdza Opiekuna.
2. Lider współpracuje z osobami odpowiedzialnymi za rejony i łącznikami; nie tyle ma działać, co organizować, a przede wszystkim słuchać, rozmawiać, wspomagać, inspirować i być otwartym na uwagi innych dla budowania wzajemnego zaufania i odpowiedzialności.
3. Lider „Grupy 33”:
   1. jest odpowiedzialny za koordynację działań i organizację życia Grupy;
   2. czuwa nad realizacją rocznego programu „Grupy 33”;
   3. przygotowuje propozycje aktualnych komunikatów związanych z działalnością Grupy;
   4. przewodniczy spotkaniu osób odpowiedzialnych za rejony i łączników małych grup;
   5. troszczy się o wyznaczanie osób pełniących różne funkcje w Grupie związane ze stałą działalnością Grupy lub konkretnymi wydarzeniami.
4. Lider, będąc w stałej łączności z Księdzem Opiekunem i osobami odpowiedzialnymi za rejony, sygnalizuje Księdzu Opiekunowi poważniejsze problemy dotyczące „Grupy 33”.
5. Lidera „Grupy 33” wyznacza Ksiądz Opiekun na okres dwóch lat po zasięgnięciu opinii osób odpowiedzialnych za rejony. Lider wybiera swojego zastępcę, którego zatwierdza Ksiądz Opiekun.

IX. Opiekun Grupy

1. 1. Opiekunem „Grupy 33” jest kapłan wyznaczony przez biskupa. Opiekuna wspierają kapłani odpowiedzialni za rejony, wyznaczeni przez biskupa.
2. Opiekun reprezentuje „Grupę 33” wobec władz kościelnych.
3. Kapłan towarzyszący Grupie jest osobiście w nią zaangażowany, żyje w Grupie, wraz z nią i dla niej.
4. Opiekun „Grupy 33”:
   1. animuje życie i działalność Grupy;
   2. podejmuje odpowiedzialność za Grupę, a szczególnie za przekaz wiary i sprawowanie sakramentów;
   3. jest odpowiedzialny za formację duchową Grupy;
   4. organizuje i prowadzi formację lidera, jego zastępcy, osób odpowiedzialnych za rejony i zespołu łączników;
   5. ma decydujący głos w ukierunkowywaniu zadań podejmowanych przez Grupę oraz w podejmowaniu decyzji dotyczących istotnych problemów i konfliktów, a także decyzji związanych z przyszłością Grupy;
   6. wyznacza lidera „Grupy 33” oraz osoby odpowiedzialne za rejony;
   7. zatwierdza wybór łączników; a także zastępcy lidera „Grupy 33” i zastępców osób odpowiedzialnych za rejony;
   8. jest w stałej łączności z liderem, osobami odpowiedzialnymi za rejony i łącznikami, potwierdza słuszność ich poczynań i wspiera ich;
   9. zatwierdza roczny program „Grupy 33”.

X. Uwagi końcowe

1. „Życie jest piękne i warto je pięknie przeżyć z Jezusem” - to hasło „Grupy 33”. Pięknie to znaczy z Bogiem i w komunii z drugim człowiekiem. Bo spodobało się Bogu zbawić człowieka nie pojedynczo, lecz we wspólnocie (por. „Gaudium et spes”, nr 32).
2. „Grupa 33” jest propozycją dla osób żyjących w stanie wolnym, które chcą czegoś więcej, które nie lękają się wymagać od siebie, i które chcą swoje życie przeżyć pięknie.
3. Członkowie „Grupy 33” pamiętają, że troska o drugą osobę powinna wyprzedzać troskę o siebie samego. Konkretnie oznacza to, że chcą podarowywać Grupie swoje talenty - chociażby najmniejsze - i starają się nimi służyć najlepiej jak potrafią nie dla własnej satysfakcji, lecz dla dobra całej Grupy i poszczególnych osób.
4. Więcej informacji o „Grupie 33” znajduje się na stronie internetowej: http://www.grupa33.pl

Załącznik nr 1 do Karty „Grupy 33”: Zasady przebiegu spotkań w małych grupach

1. Termin spotkania należy ustalić tak, żeby wszyscy członkowie małej grupy mogli na nim być obecni.
2. W przypadku niemożności przybycia na spotkanie należy zawiadomić łączników przed spotkaniem o swojej nieobecności.
3. Spotkanie rozpoczyna się modlitwą.
4. Dzielenie się przeżywaniem Słowem Pana ma przebiegać zgodne z zasadami określonymi w Załączniku nr 2 do Karty „Grupy 33”.
5. Dzielenie kończy wspólna modlitwa.
6. Jeśli w ramach spotkania przewidziany jest poczęstunek, to następuje on po końcowej modlitwie.
7. W spotkaniu uczestniczą tylko członkowie małej grupy, może w nim też brać udział Ksiądz Opiekun, lider „Grupy 33” lub osoba odpowiedzialna za rejon.
8. Należy ustalić termin następnego spotkania małej grupy.

Załącznik nr 2 do Karty „Grupy 33”: Zasady dzielenia się w małych grupach

Jak się wypowiadać, aby być jak najlepiej usłyszanym i zrozumianym, innych nie ranić, czuć się bezpiecznie i dać poczucie bezpieczeństwa innym.

1. Mów zawsze w pierwszej osobie liczby pojedynczej o swoich OSOBISTYCH przeżyciach i doświadczeniach związanych z działaniem Boga i Jego Słowa w Twoim życiu, a nie innych osób.
2. Trzymaj się tematu dzielenia, pozwól wypowiedzieć się każdemu do końca, nie pouczaj i nie oceniaj.
3. Słuchaj jednocząc się z mówiącym, uszanuj milczenie, gdy ktoś zrobił przerwę. Kto skończył wyraźnie to zaznacza. Rozmowa jest możliwa po dzieleniu się doświadczeniami.
4. Zachowaj całkowitą dyskrecję.
5. Uznaj w czasie dzielenia prowadzenie osoby, która czuwa nad całością przebiegu spotkania i przyjmij ewentualne nakierowanie na temat rozmowy.