Czyż nie wiecie, że odrobina kwasu całe ciasto zakwasza? Wyrzućcie więc stary kwas, abyście się stali nowym ciastem, jako że przaśni jesteście. Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha. Tak przeto odprawiajmy nasze święto nie przy użyciu starego kwasu, kwasu złości i przewrotności, lecz na przaśnym chlebie czystości i prawdy. (1 Kor 5, 6B-8)

Naprzeciw Tatr, między doliną nowotarską a wężowatą kotliną Raby, wspięło się gniazdo dzikich Gorców. Od romantycznych Pienin odciął jej wartki, kamienisty potok, a od spiskiej krainy odgraniczył jej falami bystry Dunajec. Samotnie stoją nad wzgórzami. A wyżej jeszcze nosi głowę ociec ich rodu, zasępiony Turbacz. Niewiadomo kto go chrzcił i skąd mu to miano. Może stąd, że turbanem mgły przed deszczem owija łysą głowę, albo raczej, że widywano go zawsze w turbacji wiecznej (Władysław Orkan, W roztokach, Lwów 1903).

W drugiej połowie września 2023 roku przeżywaliśmy rekolekcje, którymi rozpoczęliśmy nowy rok formacyjny w naszej wspólnocie.

Było to piękne świętowanie! Opromienione blaskiem zmartwychwstania Pana Jezusa i zgodne ze wskazówką: „Gdy w twoim życiu nadchodzi czas świąt, świętuj je całym sobą. Niech będzie w nim coś z dawnego poczucia harmonii, z dnia siódmego, z przerwy, całkowitego wyłączenia”. Nie tylko w kalendarzu są dni zapisane czerwonymi literami. Także życie przynosi wiele różnorodnych, niewidocznych świąt. Ważne jest, by nie przeoczyć wydarzeń, które wpłynęły na nasze życie indywidualne, rodzinne, wspólnotowe lub parafialne, na nasze wybory czy rozwój wiary. Takiego poczucia harmonii i całkowitego wyłączenia doświadczyliśmy 14 kwietnia 2023 roku, a pełne entuzjazmu i zaangażowania przygotowania do celebrowania jubileuszu rozpoczęliśmy miesiąc przed spotkaniem. Powody naszego świętowania były dwa: oktawa Wielkiej Nocy oraz dziesiąta rocznica powstania w Krakowie Grupy 33. Świętowanie było zatem głęboko, bo podwójnie radosne.

W pierwszy dzień Przaśników, kiedy ofiarowywano Paschę, zapytali Jezusa Jego uczniowie: «Gdzie chcesz, abyśmy poszli poczynić przygotowania, żebyś mógł spożyć Paschę?» I posłał dwóch spośród swoich uczniów z tym poleceniem: «Idźcie do miasta, a spotka was człowiek, niosący dzban wody. Idźcie za nim i tam, gdzie wejdzie, powiecie gospodarzowi: Nauczyciel pyta: gdzie jest dla Mnie izba, w której mógłbym spożyć Paschę z moimi uczniami? On wskaże wam na górze salę dużą, usłaną i gotową. Tam przygotujecie dla nas». Uczniowie wybrali się i przyszli do miasta, gdzie znaleźli, tak jak im powiedział, i przygotowali Paschę. (Mk 14, 12-16)

Tu, na ziemi, świętość polega na tym, aby stale być radosnym i wiernie wypełniać nasze obowiązki (św. Dominik Savio – jeden z cytatów przygotowanych przez ks. Jana dla uczestników rekolekcji)

Pragnąc uczcić przypadającą 12 listopada 33. rocznicę kanonizacji św. Brata Alberta, postanowiliśmy ponownie wyruszyć na wędrówkę jego śladami, tym razem wyłącznie w obrębie Krakowa. Naszą peregrynację rozpoczęliśmy tam, gdzie zakończyliśmy poprzednią i w podobny sposób – modlitwą u relikwii św. Brata Alberta i bł. Matki Bernardyny Jabłońskiej, w sanktuarium Ecce Homo, przy ul. Woronicza 10.

 
W myśl hasła „w zdrowym ciele zdrowy duch” postanowiliśmy na koniec sezonu wakacyjnego uaktywnić się fizycznie na świeżym powietrzu. Wybraliśmy do tego celu przejażdżkę pojazdami Lokalnej Kolei Drezynowej w Regulicach. Działa ona na krótkim odcinku nieczynnej obecnie linii kolejowej nr 103 z Trzebini do Wadowic, otwartej w 1899 roku. Jest to jedyna tego rodzaju atrakcja w województwie małopolskim. Oprócz walorów sportowych posiada ona wart odnotowania aspekt krajoznawczy, gdyż przejazd rowerowymi drezynami pozwala cieszyć się malowniczym krajobrazem i bujną o tej porze roku szatą roślinną. Świat fauny reprezentowało kilka saren, które ukazały się nam na końcowym odcinku trasy. Podczas kilku postojów od prowadzących kawalkadę pojazdów mogliśmy usłyszeć historię „stotrójki” oraz informacje o znajdujących się przy trasie wychodniach wapieni jurajskich, źródełku triasowym, a także lokalnej winnicy i wznoszącym się na jednym ze wzgórz klasztorze oo. Bernardynów.

Nie trwóż się, nie drżyj wśród życia dróg, tu wszystko przemija, trwa tylko Bóg! Cierpliwość przetrwa dni ziemskich znój. Kto Boga posiadł, ma szczęścia zdrój.

 
(maksyma św. Teresy od Jezusa, przesłana Rafałowi Kalinowskiemu przed jego wstąpieniem do Karmelu przez s. Marię Ksawerę z Grocholskich Czartoryską, karmelitankę bosą z Krakowa)

Jeżeli miarą piękności krajobrazu jest wywołane przezeń pragnienie stałego zadomowienia się w nim, napastliwa tęsknota do wżycia, wtulenia się, wspólnego trwania, to Beskid Śląski jest Najpiękniejszym Krajem na świecie. (Zofia Kossak)