W pierwszy dzień Przaśników, kiedy ofiarowywano Paschę, zapytali Jezusa Jego uczniowie: «Gdzie chcesz, abyśmy poszli poczynić przygotowania, żebyś mógł spożyć Paschę?» I posłał dwóch spośród swoich uczniów z tym poleceniem: «Idźcie do miasta, a spotka was człowiek, niosący dzban wody. Idźcie za nim i tam, gdzie wejdzie, powiecie gospodarzowi: Nauczyciel pyta: gdzie jest dla Mnie izba, w której mógłbym spożyć Paschę z moimi uczniami? On wskaże wam na górze salę dużą, usłaną i gotową. Tam przygotujecie dla nas». Uczniowie wybrali się i przyszli do miasta, gdzie znaleźli, tak jak im powiedział, i przygotowali Paschę. (Mk 14, 12-16)

Tu, na ziemi, świętość polega na tym, aby stale być radosnym i wiernie wypełniać nasze obowiązki (św. Dominik Savio – jeden z cytatów przygotowanych przez ks. Jana dla uczestników rekolekcji)

Pragnąc uczcić przypadającą 12 listopada 33. rocznicę kanonizacji św. Brata Alberta, postanowiliśmy ponownie wyruszyć na wędrówkę jego śladami, tym razem wyłącznie w obrębie Krakowa. Naszą peregrynację rozpoczęliśmy tam, gdzie zakończyliśmy poprzednią i w podobny sposób – modlitwą u relikwii św. Brata Alberta i bł. Matki Bernardyny Jabłońskiej, w sanktuarium Ecce Homo, przy ul. Woronicza 10.

 
W myśl hasła „w zdrowym ciele zdrowy duch” postanowiliśmy na koniec sezonu wakacyjnego uaktywnić się fizycznie na świeżym powietrzu. Wybraliśmy do tego celu przejażdżkę pojazdami Lokalnej Kolei Drezynowej w Regulicach. Działa ona na krótkim odcinku nieczynnej obecnie linii kolejowej nr 103 z Trzebini do Wadowic, otwartej w 1899 roku. Jest to jedyna tego rodzaju atrakcja w województwie małopolskim. Oprócz walorów sportowych posiada ona wart odnotowania aspekt krajoznawczy, gdyż przejazd rowerowymi drezynami pozwala cieszyć się malowniczym krajobrazem i bujną o tej porze roku szatą roślinną. Świat fauny reprezentowało kilka saren, które ukazały się nam na końcowym odcinku trasy. Podczas kilku postojów od prowadzących kawalkadę pojazdów mogliśmy usłyszeć historię „stotrójki” oraz informacje o znajdujących się przy trasie wychodniach wapieni jurajskich, źródełku triasowym, a także lokalnej winnicy i wznoszącym się na jednym ze wzgórz klasztorze oo. Bernardynów.

Nie trwóż się, nie drżyj wśród życia dróg, tu wszystko przemija, trwa tylko Bóg! Cierpliwość przetrwa dni ziemskich znój. Kto Boga posiadł, ma szczęścia zdrój.

 
(maksyma św. Teresy od Jezusa, przesłana Rafałowi Kalinowskiemu przed jego wstąpieniem do Karmelu przez s. Marię Ksawerę z Grocholskich Czartoryską, karmelitankę bosą z Krakowa)

Jeżeli miarą piękności krajobrazu jest wywołane przezeń pragnienie stałego zadomowienia się w nim, napastliwa tęsknota do wżycia, wtulenia się, wspólnego trwania, to Beskid Śląski jest Najpiękniejszym Krajem na świecie. (Zofia Kossak)

Impulsem do udania się przedstawicieli rejonu krakowskiego Grupy 33 na pielgrzymkowy szlak śladami św. Brata Alberta było przypadające w czerwcu jego wspomnienie. Rozpoczęliśmy w oddalonej zaledwie o 5 km od wschodniej granicy miasta Krakowa Igołomi, miejscowości, w której późniejszy święty – Adam Hilary Bernard Chmielowski herbu Jastrzębiec – przyszedł na świat 20 sierpnia 1845 r., jako pierworodny syn urzędnika znajdującej się tutaj, na granicy Królestwa Kongresowego i Rzeczypospolitej Krakowskiej, rosyjskiej komory celnej. Jej wygląd odtworzony został w znajdującym się w miejscu nieistniejącego już budynku muzeum, nad którym opiekę sprawują siostry albertynki kultywujące pamięć o założycielu ich zgromadzenia.

 
Wyrzućcie więc stary kwas, abyście się stali nowym ciastem, jako że przaśni jesteście. Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha. (1 Kor 5, 7)

Jeden drugiego brzemiona noście i tak wypełnicie prawo Chrystusowe. (Ga 6,2)

Jak co roku, na początku września, przyjechaliśmy na trzy dni do Krzeszowic z nadzieją na wewnętrzne wyciszenie oraz umocnienie swojej relacji z Bogiem i z przyjaciółmi we wspólnocie, a także z zamiarem kontynuowania formacji w swoich małych grupach.

W górach milknie bezładny zgiełk miasta, panuje cisza bezmiernych przestrzeni, która pozwala człowiekowi wyraźniej usłyszeć wewnętrzne echo głosu Boga.

 Jan Paweł II